Stanisława Walasiewiczówna
Urodziła
się 3 kwietnia 1911 roku we wsi Wierzchownia koło
Górzyna. Gdy miała kilka miesięcy rodzina wyemigrowała do USA. Stanisława
wychowywała się Cleveland. Rodzice dbali jednak o to, by dzieci mówiły po
polsku. Stasia szybko pokazała swoje sportowe talenty.
Początkowo sportsmenka myślała o startach
pod flagą amerykańską, jednak po sukcesie olimpijskim Konopackiej postanowiła
startować w barwach biało-czerwonych. Przyjechała do Polski, gdzie zaczęła
trenować.
W Polsce spędziła rok. Występowała na międzynarodowych zawodach, osiągając znakomite wyniki. Na Światowych Igrzyskach Kobiet zdobyła aż cztery medale, w tym trzy złote i jeden brązowy. Polacy ją pokochali. W 1930 roku zdobyła pierwszy tytułu „Najlepszego sportowca” w plebiscycie organizowanym przez „Przegląd Sportowy”. Zdobywała go trzy razy z rzędu.
Na olimpiadzie w Los Angeles w 1932 roku zdobyła
złoty medal w biegu na 100 m. Nie dość, ze wyprzedziła wszystkie zawodniczki,
to jeszcze wyrównała rekord świata w czasie 11,9 sek.
Po Igrzyskach Walasiewiczówna wróciła do
Polski, gdzie studiowała i dalej trenowała. Odnosiła wiele sukcesów, pobiła
wiele rekordów. W biegu na 200 m jej rekord przez wiele lat był nie do pobicia.
Po sukcesie w Stanach Walasiewiczówna
wróciła do Polski i podjęła studia w Centralnym Instytucie Wychowania
Fizycznego w Warszawie. Przygotowano dla niej również indywidualny program
treningów, co dawało swoje rezultaty. Stanisława biła rekord za rekordem, a ten
w biegu na 200 m w czasie 23,6 sek. okazał się nie do pobicia przez
kolejnych blisko 30 lat, do momentu aż poprawiła go inna Polka, Irena
Szewińska.
Kolejne igrzyska nie były jednak już tak szczęśliwe dla Polki. W Berlinie w biegu na 100 m Walasiewiczówna nie zdołała obronić złotego medalu i z czasem 11,7 sek. zajęła drugie miejsce.
Po Igrzyskach w Berlinie kolejne lata zeszły Stanisławie na startach w zawodach, zdobywaniu medali i biciu kolejnych rekordów świata. Ostatnim przed wybuchem wojny był ten w biegu na 80 m (9,5 sek.) ustanowiony na stadionie Pogoni we Lwowie.
Walasiewiczówna okres wojny spędziła w Stanach Zjednoczonych. Do Polski ponownie przybyła w 1946 roku. W tracie mistrzostw Polski w Krakowie zdobyła aż siedem złotych medali. Jednak na arenie międzynarodowej nie odnosiła już takich sukcesów.
Mieszkała na stałe w USA, w rodzinnym w Cleveland, ale regularnie odwiedzała ojczyznę. Rodacy też o niej pamiętali. W 1961 roku zajęła drugie miejsce, za Januszem Kusocińskim w plebiscycie na sportowca wszech czasów.
Zginęła śmiercią tragiczną 4 grudnia 1980
roku. Została napadnięta w centrum handlowym w Cleveland. W trakcie szamotaniny
z bandytami padły śmiertelne strzały.
Więcej o Stanisławie Walasiewiczównie możecie przeczytać tutaj:
Stanisława Walasiewicz – Polski Komitet Olimpijski
Stanisława Walasiewiczówna - (kurierhistoryczny.pl)
Przygotowała: Małgorzata Gajcy